Francja niepewna w HIMARS, więc albo własny system, albo koreański K239 Chunmoo
Nowy parlamentarny raport Francji podkreśla konieczność pilnego zaktualizowania dalekozasięgowych środków, stawiając na niezależność produkcji, mimo wysokich ryzyk kosztów i ograniczonej efektywności.
Co wiadomo
Stan francuskiej artylerii, szczególnie jej komponentu rakietowego, oceniono jako krytyczny. Na uzbrojeniu pozostaje jedynie dziewięć systemów M270 LRU, które mają być wycofane.
Planowane uzupełnienie w liczbie 26 sztuk — do 2035 roku — jest zbyt wolne i znikome pod względem ilości, podczas gdy jasnego rozwiązania, czym dokładnie zastąpić LRU, wciąż nie ma. W dokumencie wskazano, że Francja musi wybierać między politycznie motywowanym „krajowym rozwiązaniem” a bardziej pragmatycznym importem z lokalizacją.
Póki co jedyną realną francuską alternatywą jest system Foudre firmy Turgis Gaillard, który jest jedynie na etapie prototypu. Przy tym nie ma do niego rakiet — prawdopodobnie będą używać indyjskich rakiet. Francuskie firmy MBDA i Safran opracowują rakietę 227-mm Thundart o zasięgu 150 km, a Ariane Group i Thales pracują nad amunicją o zasięgu do 300 km. Ale wszystkie te projekty są jedynie perspektywiczne, a ich realizacja zależy od tempa finansowania i zdolności produkcyjnych.
RMF Foudre. Ilustracja: Turgis Gaillard
Główne zarządzenie uzbrojenia (DGA) postawiło producentom cel: od 50 do 100 rakiet rocznie od 2030 roku. Ale w porównaniu do oceny 500 dalekozasięgowych wystrzałów rocznie w wojnie, jak to ma miejsce na Ukrainie, te tempo będzie niewystarczające.
Oprócz tego parlamentarzyści uznali, że z powodu ograniczonych skali produkcji własny system będzie zbyt drogi i mało prawdopodobne, aby zainteresował innych nabywców, ponieważ europejskie kraje NATO już dokonały swojego wyboru: HIMARS, PULS lub koreańskie Chunmoo.
Raport kategorycznie odrzuca zakup HIMARS z powodu obciążenia Lockheed Martin do 2030 roku oraz nieprzewidywalności politycznej USA. Również ostro skomentowano PULS — z powodu napięcia w relacjach z Izraelem.
Samobieżna wyrzutnia K239 Chunmoo. Ilustracja:?Wikipedia
Jednocześnie zaznacza się, że lokalizacja produkcji jest kluczowym warunkiem. W rezultacie pozostają tylko dwa realistyczne opcje: południowokoreański K239 Chunmoo z pełną lokalizacją lub indyjski Pinaka, który obecnie jest uaktualniany do wersji Mk3 o zasięgu do 120 km.
Źródło: Defense Express